Temat mechanizmów perkusyjnych, stóp, pojedynczych, podwójnych, potrójnych, kwantowych… Ile to trzeba się naszukać informacji, aby znaleźć mechanizm który nam odpowiada! Postaramy się skumulować wszystkie niezbędne informacje i porównać ze sobą hardware, tak by nareszcie nastała perkusyjna jasność. Do dzieła!

Stopa perkusyjna, jak sama nazwa wskazuje, nie służy do grania uchem, ręką, lub łokciem. Pierwszym, ważnym elementem, jest footboard, czyli płytka po której nasza stopa będzie się ślizgać i jest (najczęściej) jedynym punktem łączącym perkusistę z centralą. Footboard jest istotny, ponieważ odpowiada za komfort gry i jest tak indywidualną sprawą, jak podeszwa w bucie – i jej przyczepność.

Kolejnym istotnym elementem oprócz wygody jest długość samego footboardu. Shortboardy, zdecydowanie powszechniejsze, wyróżniają się szybkim, lecz skokowym atakiem, wygodnie umiejscawiając stopę przy wszystkich znanych technikach. Longboard, mieszczący całą stopę, pozwala na wprowadzenie bijaka w określone tempo i utrzymywania jego pozycji przez niezwykłą wygodę pracy stopy. Longboardy osiągają znacznie większe możliwości niż shortboardy, ale brakuje im zdecydowanie ataku. Genialne do triggerowania, przekładają swoja charakterystykę na głośność.

Pojawia się pytanie o to, jaki powinien być łańcuch, i czy w ogóle powinien znajdować się w stopie. Prawdą jest, ze podwójny łańcuch spotykamy w twinach i w modelach z wyższej półki, gdzie obciążenie bijaka wymusza takie rozwiązanie. Pojedynczy łańcuch jest nieznacznie lżejszy – mimo wszystko konstrukcja reszty elementów zdecydowanie bardziej wpływa na płynność mechanizmu. Do tego możemy spotkać się z innymi rozwiązaniami – tzw. paskami oraz połączeniami sztywnymi.

Paski występują np. w stopie Perfect Balance produkowanej przez niemiecką firmę Sonor, (nazwany Ballistic Fiber Strap), jako opcjonalne rozwiązanie w wyższych modelach firm DW, Tama i Pearl. Pasek charakteryzuje się bardzo miękką pracą przy odrobinę niższej reakcji bijaka. Mit o wyższości łańcucha nad paskiem pod względem wytrzymałości można w tym miejscu obalić – pasek, wykonany najczęściej z kevlaru – można uszkodzić choćby głębokim nacięciem, za to łańcuch może się (w ekstremalnych wypadkach) – rozlecieć. Tego problemu nie mają połączenia sztywne.

Direct Drive, bo o nim mowa, występuje w modelach zdecydowanie droższych, np. w słynnych Axisach czy Pearlu Demonie. Sztywne połączenie footboardu z łożyskiem owocuje silnym atakiem, niezwykle punktowym soundem, idealnym pod triggery i brzmiące rewelacyjnie w cięższych gatunkach, gdzie liczy się precyzja. Sztywny Direct Drive to system prawie że bezstratny i niezwykle techniczny w zachowaniu – sterylne narzędzie tnące szybko i na temat. Axisom zarzuca się niską wytrzymałość materiałową – i tutaj różnica podejścia do konstrukcji stopy potrafi zadziwić.

Umocowanie stopy będzie miało wpływ na stabilność zestawu. Jeżeli mamy mocną nogę, a stopa nie jest wystarczająco odporna na kolejne zagrywki – centrala zaczyna odjeżdżać. W solidniejszych konstrukcjach stopa posiada platformę najczęściej wyposażoną w kolce, które zapobiegają odsuwaniu się zestawu. Platformy najczęściej pojawiają się w twinach, gdzie często są mocowane na stałe pod lewym pedałem, gdy w wyższych modelach obie stopy posiadają stabilizowane podłoże. Zapobiega to nieprzyjemnym niespodziankom podczas gry i wpływa dobrze na żywotność samej stopy.

Mocowania mechanizmu do dolnej krawędzi obręczy centrali jest osobnym rozdziałem. Mocowania mogą być dobrze wyprofilowane i przylegające, lub proste i o podejrzanej konstrukcji, gdzie delikatny motylek przytrzymuje pracujący z mocnym obciążeniem pedał. Istnieją także rozwiązania patentowe i nowatorskie, w tym różnego rodzaju zatrzaski (np. Perfect Balance) i reszta modeli stóp Sonora – wyposażone w stację dokującą na stałe zamocowaną do obręczy. To niezwykle szybkie rozwiązanie ma jedną istotną wadę – przy zmianie mechanizmu na innego producenta (np. zmiana perkusistów sali), tracimy sporo czasu na zdemontowanie patentu. Poza tym to bardzo wygodne rozwiązanie.

Bijaki to kwestia bardzo indywidualna – do której perkusiści często nie przywiązują większej wagi. Standardowy filc, wykorzystywany w większości modeli obecnych na rynku ma najszersze zastosowanie. Możemy również spotkać się z młotkami drewnianymi oraz z gumy, gdzie praca bijaka zmienia się diametralnie. Zawsze warto poeksperymentować, jeżeli jest taka możliwość, oraz znaleźć odpowiedni bijak.

Krzywka to kolejny element po bijaku i profilu, który znacząco wpływa na pracę stopy. Firma Pearl wyposaża swoje mechanizmy z serii 2000 w zestaw różnego rodzaju krzywek, które mają za zadanie dostosować pracę mechanizmu do dynamiki użytkownika. Ostre, wyraźne kształty to mocny atak, kiedy okrągłe łuki są bardziej miękkie w pracy i łatwe w kontroli. Wszystko, po raz kolejny, według gustu.

Stopa to jeden z tych elementów, na którym nie warto oszczędzać. Na początek, większość zestawów perkusyjnych jest wyposażona w stopę, jednak warto pomyśleć z czasem o bardziej profesjonalnym zastosowaniu. Wiele osób pyta, czy warto od razu zacząć od gry na twinie, skoro chcą wycisnąć z zestawu więcej ciemnego brzmienia i uwydatnić rytmiczne zagrywki basu. Twin, jako sztuka sama w sobie zajmuje odrobinę czasu do rozgryzienia.

Warto nie zaniedbywać przy okazji gry na hihacie, gdzie najczęściej gra na twinie rozleniwia drugą nogę odpowiedzialną za grę na hacie. Odpowiedź jest prosta: warto myśleć o stopie perkusyjnej pod kątem swoich muzycznych upodobań. W pewnym momencie może nam zabraknąć po prostu twinia, ale od czego mamy expansion packi – stopy typu Pearl Eliminator są sprzedawane osobno z dodatkowym przegubem i lewym pedałem, aby stopę pojedynczą można rozbudować do pełnego twina.

Ten krótki artykuł miał przybliżyć z grubsza temat konstrukcji i wyboru między poszczególnymi producentami w zależność od ich wykonania oraz ceny. Zapraszamy do zaznajomienia się z pełną ofertą naszego sklepu i porównywania, testowania i ogrywania sprzętu, który was interesuje.

Bartosz Walczak